De pausen en prelaten van de renaissance bleven in functie tot zij stierven, maar met het klimmen der jaren namen hun krachten af en kregen zij te kampen met kwalen en ongemakken. Een gezonde levensstijl was noodzakelijk; gezondheid en geestkracht waren immers essentieel om goed te functioneren in een veeleisende positie. Hun lijfartsen waakten over hen en verstrekten persoonsgebonden adviezen. De artsen volgden daarbij de toen gangbare antieke medische theorie, in het bijzonder de humorenleer en de leefregelkunde. Een comfortabele leefomgeving, matig eten en drinken, gepaste vormen van lichaamsbeweging en vermaak en na tuurlijk voldoende nachtrust waren onderdeel van het gezondheidsregime, evenals de algehele lichaamsreiniging. Het nemen van een bad bracht verlichting van pijn, droeg bij aan ontspanning, versterkte de lichaamskrachten, verlichtte de geest en creëerde een gevoel van welzijn.
De introductie van een privébadkamer grenzend aan de slaapkamer bood pausen en prelaten de mogelijkheid om ongestoord en ongezien aan hun algehele gezondheid te werken of badtherapie te ondergaan ter bestrijding van een ziekte of chronische kwaal. Mede om die reden werden er rond 1500 een aantal privébadkamers ingericht in het Vaticaanse apostolische paleis, de Engelenburcht en enkele paleizen in de stad Rome. De zeven privébadkamers die zijn overgebleven, zijn heel verschillend wat betreft architectuur, technische voorzieningen en decoraties. Iedere badkamer was afgestemd op de conditie van de eigenaar of gebruiker, diens temperament, geestesgesteldheid en behoefte om te baden. Wat de betekenis van hun badkamer voor deze hoge geestelijken is geweest, hoe de badkamers werden gebruikt en wat voor effect het baden op hun gezondheid had, is het onderwerp van deze studie.
