Nu de burger in eerste instantie voor zorg op zichzelf teruggeworpen wordt, de vergrijzing de vraag naar zorg zal doen stijgen en door de ontgroening en de groeiende deelname van vrouwen op de arbeidsmarkt, het aanbod – dat wil zeggen de concrete ‘handen aan het bed’ – zal afnemen, rijst de vraag of in de komende vijfentwintig jaar, voldoende informele zorg beschikbaar zal zijn.
‘Is er nog een sociaal weefsel in de samenleving waardoor ouderen, maar ook andere groepen zorgbehoevenden, terug kunnen vallen op anderen, nu indicatie-eisen voor professionele zorg steeds strenger worden?’
Het proefschrift gaat binnen de geschetste maatschappelijke context in op drie kernvragen:
– Is men zich bewust van de toekomst van de zorg en denkt men intergenerationeel?
– Beschikt men over voldoende sociaal kapitaal – hulpbronnen – bij een zorgvraag in de toekomst?
– Is er binnen de samenleving voldoende solidariteit zodat (latente) zorgvragen gehonoreerd worden?
Deze vragen worden beantwoord in een kwalitatief, explorerend onderzoek onder vrouwen van verschillende generaties: Nederlandse, maar ook Molukse, Marokkaanse, Turkse en Surinaamse vrouwen. Het onderzoek richt zich op leeftijdscohorten van 20 – 40, 40 – 60 en 60 – 80 jaar: ouderen en toekomstige ouderen.
In de komende decennia zal de Nederlandse samenleving gekenmerkt worden door een ‘kleurrijke verzilvering’. Kunnen ook ouderen uit diverse culturen nog rekenen op voldoende informele zorg in hun omgeving? In dit onderzoek wordt met name ook gefocust op niet-familiale zorg, omdat – door grotere mobiliteit – familie niet altijd in elkaars nabijheid woont om zorg te verlenen. Willen mensen ook voor niet-familie zorgen?
In het proefschrift komen suggesties voor beleid aan de orde. Een model is ontwikkeld waarmee de urgentie aangegeven wordt van Bewustwording als basis voor de ontwikkeling van Sociaal Kapitaal en Solidariteit.
